CERNA DE CARBALLO

Costa falar no pasamento dun amigo, pero non podemos deixar que a morte teña a derradeira palabra, porque o importante é que Xosé Manuel Carballo viveu e segue vivindo entre nós, emporiso escollo este titular que xuntou ducias de colaboracións de amigas/os editadas por Xermolos e a Irmandade Manuel María. Axudou a construirnos coma persoas e coma comunidade e porén vai con nosoutras e nosoutros.

Onte no seu enterro partillei cuns amigos aquelas palabras dos mensaxeiros do Evanxeo ás mulleres que buscaban o corpo de Xesús ao pé da cova na que fora soterrado: “Por que buscades entre os mortos ao que vive?. Non está aquí...”.

E cadaquen celebraba en Castro de Rei a súa andadura co compañeiro. Para min foi un caxato, recén chegado á Terra Chá, na loita por comprometer ás nosas parroquias coa cultura labrega nun ermo no que a maioría dos axentes pastorais ollaba noutra direción, nunhas institucións que lles deran as costas. Axiña intercambiamos actividades. Convidounos á primeira festa balura e volvemos ao seu berce acotío. Acompañounos e animounos en moitas das nosas celebracións. Pero aquela cerna de carballo tiña xa moito percorrido, foi un pioneiro en integrar vontades en asociacións e colectivos socioculturais de base.

Despois coñecín alumnos seus do Seminario, en Vilanova de Lourenzá e en Mondoñedo, e partillaron conmigo o gozo e a fortuna de atopar naqueles anos este mestre que vivía con paixón o máis noso: a sabedoría labrega que mamou no seu recanto. Con retranca ou coa linguaxe máis directa defendía a grandeza da nosa cultura rural fronte aos poderes que estaban a machucala, e coma un vagalume mantivo sempre acesa a súa luz mesmo nestes anos máis postrado pola enfermidade, e na floresta máis mesta dos sendeiros da vida percibiremos a súa luceciña, á par que vai alongar os seus xogos no seu hectómetro literario do Paseo dos Soños coa música do seu colega o río Madalena, partillando mesa cos seus amigos:

Manuel María, Pepe Chao, Bernardo García Cendán, Agustín Fernández Paz..., mentres mantén vivo o lume do fogar do seu Castro de Rei, que nos impactou e emocionou naquela xornada que o recoñeceron coma fillo predilecto e na que visualizaron un amor e un pacto inmorrente co seu guieiro.   

 Alfonso Blanco Torrado.